ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΙ ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ ΑΡ.1

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΙ ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ ΑΡ.1

─1─

Μόνος σε άδειο γήπεδο. Μόνος και οι υγρές κερκίδες προειδοποιούν αθώους κι ενόχους, σπίτια και συνοικίες. Μόνος στο καταχείμωνο ─ τον αιώνα δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω καν, και βρέθηκα να ταξιδεύω στην κοιλιά του τέρατος, παρέα με τον Ιωνά, παρέα με τους τελευταίους Αργοναύτες.

Κρατώ ένα μεγάλο σπίρτο αναμμένο, και μοιάζω χαρωπός από μια αντανάκλαση του ρολογιού της Times Square μέσα στα μελαγχολικά μου μάτια, τα στεγνά. Κρατώ ένα μεγάλο σπίρτο αναμμένο, και κάνω διαρκώς ευχές για να μη σβήσει· να μη βρεθώ σ' επείγουσα ανάγκη κι εγώ, να προσπαθήσω ν' αναμετρηθώ ξανά στ' αλώνια με το χάρο.

Μόνος σε άδειο γήπεδο, κάνω διασταυρώσεις υλικών, που έρχονται από ψηλά με τη βροχή, κι αποτελούν μια πρόταση για έλεγχο του χρόνου.

Καταγράφω τις γραμμές, καταργώ διαδρομές, και υπογράφω θέσεις μάχης, μα και πηγές μ' αθάνατο νερό, που ομορφαίνει και παιδεύει τους ανθρώπους. Υπάρχουν όμως και στιγμές που υστερώ. Υπάρχουν και στιγμές που 'ρχονται πάντα ώρα ακριβώς και με σκοτώνουν.

Κάποτε επισκέφτηκα μια πυραμίδα, που 'χε στηθεί πάνω σ' ένα τετράγωνο βουνό, πάνω σε μια τετράγωνη αλήθεια, μια αλήθεια χιλιοειπωμένη, μέσα σε αίθουσες, σε εντευκτήρια και σ' αμφιθέατρα κλειστών, απ' όλες τις πλευρές, σχολών ─ κτιρίων που τα ζώνανε τα φίδια των στολών, των πειρατών, μα και των πιερότων.

Ίδιος και τότε, όπως και τώρα, προχωρούσα. Αγνάντευα το δειλινό πάνω απ την Ακρόπολη, και υπολόγιζα μέρες μισές ─ τις άλλες τις μισές τις αφιέρωνα στον ύπνο.

Ίδιος τότε εγώ, ίδιος κι ο πόνος, μα και τα σπίτια του χωριού, μαζί με την πλατεία. Την πλατεία με τις δύο εκκλησιές∙ πάντα μου άρεσε να εκκλησιάζομαι στην δυτική ─ στην άλλη πηγαίναν οι αρτιμελείς, όμως εγώ ήμουν κομμένος σε δυο μέρη...

Είχα κοπεί ─ αιμορραγούσα. Έκανα τις μετακινήσεις μου περπατώντας με τα χέρια ─ τι όμορφο κανείς να είναι ακροβάτης! Η ειλικρίνεια δεν περπατά ποτέ μαζί μ' ακροβασίες, ή από το μηδέν, δεν γράφονται τα όνειρα ξανά ─ τι όμορφα που έδυε ο ήλιος!

Συγνώμη  δεν ζήτησα ποτέ μου! Δεν ζήτησα, ούτε και μου  ζήτησαν, και όταν κατατάχτηκα στη λεγεώνα των πιστών, μ' έκλεισαν άμεσα μέσα σ' ένα κελί, και μ ' έβαλαν να ανακρίνομαι μονάχος, ρωτώντας κι απαντώντας, φυσικά, πάντα το ίδιο πράγμα.

Μόνος σε άδειο γήπεδο. Μόνος, χωρίς αγάπη, χωρίς ρυθμό. χωρίς τα πανωτόκια∙ κι ο Χριστός είναι ξανά απέναντί μου σταυρωμένος, τα μάτια έχοντας κλειστά, και λυπημένος από τα είδωλα των λόφων, και λυπημένος απ' τα λόγια μιας καρδιάς. όπου δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ και να φωνάξω, και να βρίσω, και να χτυπήσω με κλωτσιές ανδρείκελα, τα ξόανα και τα κακά τα νέα.

Το κόκκινο το χρώμα, τα κόκκινα φτερά, τ' απωθημένα μου από τα καλοκαίρια... Θυμάμαι τις μεγάλες λιτανείες ─ θυμάμαι συναυλίες στο Ηρώδειο και κάποια Σαββατόβραδα που μ' έχουνε πληγώσει.

Ομολογώ το βάπτισμά μου. Ομολογώ ότι χρησιμοποίησα τα μέταλλα αλλιώς. Ομολογώ πως κάλυψα τα πλουμιστά φτερά μου με νερό, για να αντέξουνε του ήλιου τις ακτίνες.

Βοά ο τόπος! Τίποτα δεν τελείωσε ─ τίποτα δεν τελειώνει. Ζω ανάμεσα σ' ένα θρόνο και σε μία καταχνιά. Ζω μες στις ύστερες στιγμές ενός τεράστιου γαρίφαλου , που έφτιαξαν οι βόμβες.

Τίποτα δεν τελείωσε ─ τίποτα δεν κατάφερε ν' αντισταθεί στις ηλικίες. Εγώ δακρύζω, εγώ πεινώ, εγώ χτυπάω τις περήφανες καμπάνες!

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ