ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ - ΕΛΕΝΑ -

Με μια κίνηση της έπιασα το χέρι. Φυσικά δεν ήταν μπροστά από τα μάτια μου, αλλά συνέχιζε να μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Η κίνησή μου ήταν απότομη. Κατάλαβα ότι την τρόμαξα· μαλάκωσα, της φίλησα το χέρι, γύρισα ανάσκελα. Πήρα το χέρι της και το έβαλα πραγματικά εμπρός από τα δυο μου μάτια. Έβλεπα μοναχά το λευκό του δέρματος, μπλεγμένο ίσως με λιγάκι ροζ, προερχόμενο από τα αιμοφόρα της αγγεία. Όμως το ότι έβλεπα, το άλλαζα και της το περιέγραφα διαφορετικά:

-Οι δρόμοι σου είναι λευκοί, οι στάσεις σου είναι ροζ, τα κύτταρά σου είναι διάφανα. Σ' αρέσει το κρυφτό, σ' αρέσει το κυνηγητό, σ' αρέσει το παιχνίδι. Αγαπάς την άνοιξη, το φθινόπωρο , τα φύλλα τα πεσμένα, τα σύννεφα, τη βροχή - γίνεσαι όλη μια βροχή, όταν γυρεύεις για να βρεις λίγη αγάπη. Οι φίλοι σου είναι γραμμένοι στις σελίδες των βιβλίων - οι εχθροί σου, στις στήλες τις μαρμάρινες, που 'χουνε τοποθετηθεί σε άγνωστα μαχών πεδία. Είσαι η βροχή, είσαι το φεγγάρι, ειν' το κορμί σου έρημος, που την επιβουλεύονται της γης οι χαρτοπαίκτες, είπα.

Έπειτα σταμάτησα να της μιλώ - κράτησα όμως για ώρα αρκετή το χέρι της εμπρός από τα δυο μου μάτια· μέχρι που ξέσπασε και μ' αγκάλιασε. Δέθηκε κυριολεκτικά επάνω μου, κλαίγοντας, και ψιθυρίζοντας συνεχώς,μέσα στους λυγμούς της, την λέξη "γιατί".
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ