ΟΡΥΚΤΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ

ΟΡΥΚΤΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΑΛΎΣΕΙΣ

Η επικράτηση των ανθρώπων με τα μαύρα, υπήρξε αποτέλεσμα ενός συνδυασμού αντίρροπων δυνάμεων. Οι κρίσεις είναι θέμα απογεύματος. Γιαυτό και στις πόλεις, τα δέντρα έχουν επιδερμίδα λεία - αρκεί μία ιστορική διαδρομή και ο καθείς μπορεί να καταλάβει...

Στην πόρτα λίγοι χτύποι - δεν ανοίγει κανείς. Η κατσαρόλα με το νερό που βράζει, υπομένει, το μαρτύριο μίας φωτιάς, μοιρασμένης, στα τέσσερα σημεία ενός ορίζοντα, αρκούντως χρονικού.

Τα σκαλοπάτια, τα μπαλκόνια και οι αρκούδες, δεν είναι τέσσερις τροχοί - είναι κάτι σαν πάγκος με παστέλια, αραγμένος μπροστά στους καταρράκτες του Νιαγάρα.

Στηρίζομαι στην έρευνα. Ερευνώ μεθοδικά, τα κάστρα των θαυμάτων. Ως υπνοβάτης κινούμαι στην αυλή των ξωτικών. Οι γυναίκες με τα ψηλοτάκουνα, μοιάζουνε με τους γίγαντες του μύθου.

Ο Ταρζάν υιοθετεί μία διάλεκτο φερμένη απ' τας Ευρώπας - η μαϊμού τον κοιτάζει με απορία. Η πομπή προσεγγίζει την πόλη - η πομπή εισέρχεται. Η πομπή, δεν είναι πομπή. Η πομπή είναι μία ηλιακή επιστροφή, που σώζει την δομή, ενός αμφισβητούμενου καλοκαιριού, την στιγμή ακριβώς, που οι αναρχικοί χωρίζονται σε: Βενιζελικούς, Βασιλικούς, Πλαστηρικούς, Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους, Οθωμανούς, Αγάδες, Πασάδες, Δερβισάδες, Καταλανούς, Ρώσους, Πρώσους, Τροτσκιστές, Σταλινικούς, Χριστιανοδημοκράτες, Χουντικούς και της γενιάς Πολυτεχνείου.

Πρώτη απαίτηση μιας μάζωξης, είναι μια μάζα. Αυτό είναι ένα κατά συνθήκη δίκαιο - όπως το δει κανείς -, γιατί ο κοινός νους, είναι πολύτιμος για ότι αφορά την αγορά, για ότι αφορά το κέρδος, για ότι αφορά μία δεξαμενή ανεύθυνων θυμάτων.

Ο κοινός νους είναι αυτό, που πάντα συμφωνεί - που πάντοτε ακολουθεί, την γνώμη του προέδρου.

Η σοκολάτα είναι μια θεϊκή τροφή. Λιώνει και τρώγεται, με χίλους δυο τρόπους - πείνα να υπάρχει και λεφτά. Α, ναι! και μία ποδηλάτισσα να τρέχει προς το Νείλο - εκείνο το ποτάμι, που κυλά, πίσω απ' το ξωκλήσι των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων (κάποτε ο κτήτοράς του, ήθελε να το αφιερώσει στο ξακουστό Χρηματιστήριο των Αθηνών, όμως τον πρόλαβε η κρίση των μεγάλων αξιών της οικουμένης).

Δεν ξέρω το γιατί συμβαίνει, όμως τα δωδεκάποντα τακούνια, γίνονται καθεστώς, όταν κανείς δεν περιμένει κάτι τέτοιο. Όμως οι αγροφύλακες ψάχνουν ακόμη για να βρούν τον θησαυρό. Είναι οι γνώσεις θησαυροί; Είναι το χρήμα; Είναι τα όργια μες σε δωμάτια πολυτελών ξενοδοχείων; Είναι οι βόλτες τ' απογεύματα, πριν κρεμαστεί ο ήλιος;

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ