Η
ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΠΕΤΑ
Φαίνεται
να πετά γυμνή, πάνω απ' το μπαλκόνι της
εκείνη η γυναίκα.
Το
μπαλκόνι ειν' στερεό·
και πάντα από κάπου κρεμασμένο -
Κι
εκείνη αιωρείται
Σαν
μια υπόσχεση, σαν ένα στεφάνι, σαν μία
τιμωρία
Πάνω
απ' όσων την θαυμάζουν τα κεφάλια.
Τα
χέρια της ανοίγει
Από
τα στήθη της εξέρχονται εικόνες δυο:
Ένα
κερί και εν' αστέρι·
Τα
χέρια της θυμίζουνε φτερά -
Δεν
την κοιτάζω ως προσκυνητής , όμορφου
και γυμνού κορμιού
Μα
την κοιτάζω σαν μητέρα, σαν χαρά και σαν
μορφή απόλυτης και τέλειας αγάπης.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ- ΦΥΡΔΗΝ ΜΙΓΔΗΝ
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου