Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ
ΒΡΟΧΗ
Έγραφε για
όλους όσους, όταν έβρεχε, καθόταν και
ρεμβάζαν στην βροχή, επάνω στις μεγάλε
λεωφόρους. Νύχτωνε, και μες στα χέρια
του, οι στίχοι αποκτούσανε και βάρος
επιπλέον. Κάποια από τα σύκα, είχανε
πέσει, πριν καν να ωριμάσουν - ο λόγος
φυσικά, η πολύ βροχή. Δυο σαλιγκάρια,
διέσχιζαν το άδειο και βρεγμένο
πεζοδρόμιο, αδιαφορώντας για τα πάντα,
εντελώς, και κουβαλώντας πάνω τους, τις
αμαρτίες μιας γενιάς, του κόσμου τούτου
- πάντοτε φυσικά, οι αμαρτίες αφορούν
τους αδυνάτους κι αυτό, είναι κάτι
μαγικό, κάτι υπέροχο, για όσους έχουν
γεννηθεί για να 'ναι βασιλιάδες. Στους
δρόμους τ' αυτοκίνητα πάλιωναν συνεχώς.
Αυτοί που είχανε αποδημήσει, κάνανε
οναχά ελέγχους, ποντάροντας στων ανθρώπων
την ατελείωτη την αντοχή. Σηκώθηκε,
βγήκε και κείνος στην βροχή - βράχηκε.
Όσο βρεχόταν πιο πολύ, τόσο και εξαφανιζόταν
απ' τον κόσμο - έλιωνε, γινόταν και αυτός
βροχή, και έρεε, ψάχνοντας να βρει κάποιο
ρείθρο - κάποια καινούρια κόλαση,
φτιαγμένη για τον ίδιο.
AΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ -ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου