ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ - ΜΑΡΙΝΑ -3

ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ - ΜΑΡΙΝΑ -3

Σκύβει στο αυτί μου.

"Τώρα είσαι καλά', μου ψιθυρίζει, "πάμε να δεις κάτι παράξενο".

Με πιάνει απ' το χέρι, με τραβά. Σηκώνομαι. Νιώθω υπέροχα. Ένα ερώτημα πλανιέται στο μυαλό μου. Μήπως ειν' μάγισσα; Όμως δεν προλαβαίνω για αυτό να μπω σε κάποια ανάλυση, γιατί το τράβηγμα γίνεται πιο δυνατό. Την ακολουθώ. Με πάει σε ένα παρτέρι απ' το πάρκο, μου δείχνει ένα παράξενο λουλούδι - κάτι ανάμεσα σε κρίνο και γλαδιόλα.

"Πως γίνεται;" την ρωτάω.

Χαμογελάει· περνά γύρω από την πλάτη μου το ένα της το χέρι.

"Μα αφού σ' αγαπώ, κουτέ!", μου απαντά.

Και λέγοντας αυτά τα λόγια, βλέπω να μεγαλώνει το λουλούδι απότομα, να γερνά, να μαραίνεται, να πέφτει. Δακρύζω - κλαίω σιωπηλά. Το αντιλαμβάνεται αμέσως.

"Μα το λουλούδι ζει", μου λέει.

Βάζει το ένα χέρι της, ανάμεσα στα δυο της στήθη και βγάζει ένα λουλούδι, όμοιο μ' αυτό που είχε μαραθεί και είχε πέσει. Το ακουμπά πάνω στο άδειο κοτσάνι, το κολλά επάνω του - τα πάντα είναι όπως πριν.

"Είσαι καταπληκτική - είσαι θεά", της λέω.

Την αγκαλιάζω, την φιλώ, κι αμέσως - δεν ξέρω πώς - το πάρκο γεμίζει με παιδιά, μ' ανθρώπους νέους, με μουσικούς, ταχυδακτυλουργούς και ακροβάτες.

"Υπήρξε και Βυζάντιο εδώ", μου λέει.

Κουνώ το κεφάλι μου, συμφωνώντας (βέβαια το Βυζάντιο, δεν ήταν ακριβώς εδώ, μα λίγο πιο πέρα, αλλά αυτό πια δεν έχει σημασία).

"Έλα", μου λέει με νάζι και με τραβάει απ' το χέρι. Περνάμε μέσα από το πλήθος, που τόσο απρόσμενα μας κύκλωσε πριν λίγο. Στην διπλανή πλατεία, άνθρωποι πιο μεγάλης ηλικίας κάνουνε, πάνω - κάτω, βόλτα. Ακριβώς σαν τους δορυφόρους, καθόλου δεν λαθεύουν οι τροχιές τους. Μπορεί να ειν' αυτό οι αλυσίδες τους. Αλυσίδες, που ειν' αόρατες, που σπαν' όμως πιο δύσκολα από τις άλλες. Σκέφτομαι, ότι αν ήμουνα επαναστάτης, το πρώτο πράγμα που θα έκανα, θα ήταν να ορμίσω και να σπρώξω άλλον δεξιά, άλλον αριστερά και να μην αφήσω κανένα να κινείται σταθερά. Σκύβω στο αυτί της:

"Μου την δίνει αυτή η ομοιομορφία", ψιθυρίζω.

Για λίγο δεν μιλά. Κοιτάζει κι εκείνη αυτό το θέαμα.

"Ειν' τραγικό", μου λέει, κι ύστερα, μου κλείνει πονηρά το μάτι. Μ' αγκαλιάζει και με φιλά με τρόπο πρόστυχο στο στόμα. Οι πάντες σταματούν και μας κοιτάζουν.

"Γίνεται και με έρωτα η επανάσταση", μου ψιθυρίζει.

Κι εγώ γελάω. Γελάω νευρικά και ασταμάτητα. Με πιάνει απ' τους ώμους· με δείχνει στο κοινό και κάνει μια υπόκλιση, σαν να λέει: η παράσταση έλαβε τέλος.

AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ