ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ

Κι όλα ξεκίνησαν μόλις τελείωσα το στρώσιμο του κήπου με γρασίδι, που έμοιαζε αρχικά μ' ένα απέραντο πράσινο χαλί, τυλιγμένο, σαν ένα τεράστιο ρολό· πια δεν έσπερνε κανείς, αφού στον κόσμο όλο, σπορές πια δεν γινόταν· λόγω κόστους μεγάλου, λέγαν οι προεστοί, αλλά πραγματικά και όλοι οι άλλοι, δεν δείχνανε φροντίδα για των ειδών την διαιώνιση και όπως πάντα, την λύση, είχανε κληθεί να δώσουνε κάποιοι αναρχικοί – άνθρωποι άθλιοι στην εμφάνιση· όμως με πίστη.

Είχανε δύναμη και ήτανε σκληροί, όμως εγώ ήξερα μοναχά να στρώνω, ρολά από χορτάρι ή συνταγές γλυκών να εκτελώ – το έλεγε η μητέρα μου, σαν έβρεχε, πως ήμουν από ζάχαρη φτιαγμένος.

Το μόνο που έκανα λοιπόν, ήταν να περιμένω μ' αγωνία, να τελειώσουνε οι εκπομπές με τις ατελείωτες τις συζητήσεις – θέλει πολύ προπόνηση, το να αντέχεις. Ναι, τα κατάφερνα πολύ καλά με το ποδόσφαιρο, καθώς στρώνοντας τόσα χρόνια το χορτάρι μου κι εντός γηπέδων, είχα μάθει να γνωρίζω τα στημένα από πριν – έφτιαχνα δε τείχη με αγάλματα μεγάλα, μα αν δεν έχεις τύχη, δεν έχεις που να πας και τι να κάνεις· και τα σαββατοκύριακα, θέλουν και κάποια διασκέδαση.

Έτσι ξεκίνησα να κάνω εφευρέσεις, όπως: εικονικές μονομαχίες, ανύπαρκτων ανθρώπων έρωτες, πολεμικές μηχανές για εξωγήινους και άλλες απίστευτες εφαρμογές, γι' αυτούς όπου καθόταν...

Φυσικά κάποτε όλα αυτά, χρειάστηκαν μια σοβαρή ανασυγκρότηση, για ν΄ απομείνει κάτι, αλλά είχα προλάβει και την κρίσιμη στιγμή ήμουν αλλού.

Όχι, δεν πέρασα άσχημα κι εκεί, αλλά τα χρόνια πέρασαν και γίναν οι κινήσεις των ποδιών μου πιο αργές – έγινα λοιπόν διαιτητής (παλιά μου τέχνη και αυτή) και πέτυχα, αφού ήμουν ο μόνος, όπου γνώριζα καλά, κάθε φορά, να βγάζω νικητή εκείνον, που μπορούσε να ελπίζει σε συνέχεια... Έτσι κέρδιζα και εγώ, απ' την ελπίδα κάμποση·͘ κι ελπίδα πάνω στην ελπίδα, έχτισα ένα σπουδαίο θρύλο – που φυσικά και δεν υπήρχε. Υπήρχανε όμως άνθρωποι μυριάδες, που το πίστευαν και όλο μου το μυστικά, ήτανε ακριβώς αυτό.

Αλλά κι ύστερα, τα κατάφερα και ήμουνα μ΄ αυτούς, όπου θα φεύγαν πρώτοι (γέροι πια), μα τυχεροί μέσα στην ατυχία των άλλων, που κουβαλούσαν καθημερινά σε μια πόλη μεγάλη, υλικά κατασκευής για τεραστίους υπονόμους – και οι τσιμεντένιες οι σωλήνες, είχαν μεγάλο βάρος. Τότε εκείνοι λύγιζαν, μα οι ακροπόλεις ήταν ακόμη ισχυρές και τα ανέκδοτα που λέγανε εκεί, ήτανε μοναχά για ενηλίκους – οι νέοι, είχανε στέκια άλλα, μα ήμουνα πια στο γήρας το βαθύ.

Γι' αυτό ξεκίνησα να γράφω απομνημονεύματα – όχι δικά μου φυσικά- τον χάρο προσπαθώντας να γελάσω.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ