Ο ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ

      Συχνά άνοιγε το συρτάρι του και κοίταζε παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Μες απ’ αυτές έβλεπε μια εξέλιξη και μια μελαγχολία. Έβλεπε και συγκρούσεις, να συνεχίζουνε να γίνονται, ανάμεσα σε μία αδιαφορία, φερμένη απ’ την ανατολή και μία δυτική βιασύνη. Αναζητώντας να ισορροπήσουν κάπου εκεί, πεθαίναν άνθρωποι χιλιάδες. Σκέφτηκε, πως ότι σε σκοτώνει, το αλλάζεις – αλλά πόσοι άραγε σκεφτόταν παρομοίως; Βρήκε την λύση, στο να επισκέπτεται παλιά ξενοδοχεία, αναζητώντας μέσα τους φαντάσματα – μπορεί ακόμη και χαμένους ποιητές. Οι βασανισμένες κόρες του βασιλιά, εκείνον τον καιρό όμως κρυβόταν και έκτοτε δεν τις συνάντησε κανείς. Έτσι γίνεται πάντοτε με όσους χάνουν. Εκείνον όμως δεν τον ενδιέφερε αυτό καθόλου, αφού κάποιος του σφύριξε, πως ήτανε σ’ αυτό τον κόσμο μετανάστης. Κι άρχισε να χτίζει σπίτια, μ’ άλλο τρόπο – κανείς δεν βρέθηκε να τ’ αγοράσει. Έτσι για να ξεχρεωθεί, τα έκανε ανταλλαγή με μια εγκυκλοπαίδεια. Διαβάζοντας την έμαθε πολλά· ύστερα όμως την πούλησε και σε τιμή καλή, γιατί ο κόσμος σίγουρα κινείται απ’ το χρήμα και δεν ήθελε κανείς να τον περνάει για φτωχό – οποία αλαζονεία, αλλά στην εποχή του, τον κόσμο συνήθιζαν να κυβερνάνε αλαζόνες. Παγκόσμια προβλήματα· παγκόσμιες τακτικές και τεχνικές παγκόσμιες. «Κατά της εποχής τον τρόπο σκέψης και οι λύσεις», έγραψε κάποτε πάνω σε μία πινακίδα. Ύστερα την κόλλησε πάνω στην πόρτα του σπιτιού του· έτσι, για να τρομάζουν οι περαστικοί, αφού είναι μια διαχρονική συνήθεια, το να τρομάζουν οι αλήθειες. Δεν τον ενοχλούσε λοιπόν κανείς κι αυτό ήταν το πρώτο βήμα, που έκανε, προς το να γίνει αυτοκράτορας – βέβαια το ίδιο είχανε κάνει και χίλιοι τόσοι άλλοι και μ’ αποτέλεσμα παρόμοιο· ποιος όμως να σκεφτόντανε το αποτέλεσμα, όταν ο δρόμος τους προσέφερε νόστιμους πειρασμούς. Στο τέλος γέμισε αυτοκράτορες ο τόπος και σαν μαζευτήκανε όλοι μαζί, σ’ εκείνον  έλαχε, να ειν΄ ο τελευταίος. Έκλεισε μια πόρτα· την κλείδωσε και έβαλε διπλή αμπάρα. Χωρίς να το ξέρει, είχε καταδικαστεί, να ναι παντοτινά παρών, σε όλες εκείνες τις άγοντες συνεδριάσεις, που αφορούσανε, την χρήση ενός κάμπου. Αρκέστηκε στο να προεδρεύει  και να ψηφίζει πάντοτε λευκό, έχοντας αποκτήσει την  ικανότητα, που να προβλέπει· και οι προβλέψεις του ήτανε πάντοτε σωστές· όπως κι οι επιτυχίες των φεουδαρχών, που ακόμη κι όταν αποτύχαιναν, επέστρεφαν σαν υπέρ προλετάριοι διευθυντές. Τους είχε μάθει όμως...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΓΡΑΜΜΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ