ΕΝΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

      
     Καλοκαίρι· πάρκο δίπλα στην θάλασσα· περίπατος. Ο ένας πλάι στον άλλο. Ντύσιμο σπορ· εποχή κάπως παλαιότερη. Στην άκρη μια σειρά από παρκαρισμένα αυτοκίνητα: Τάουνους, Γκολφ, Ασκόνα, Μιραφιόρι. Ώρα: κάπου ανάμεσα στη νύχτα και την μέρα. Στο βάθος, τα ζαχαροπλαστεία ακόμη άδεια. Αναλωνόμαστε σ’ ερωτικά πειράγματα, ενστίκτων αντοχής. Στάση σ’ ένα μικρό παγκάκι. Ο θαλασσινός αέρας, κάνει τα μαλλιά σου, να μοιάζουνε με κύματα. Κάποια μικρά πουλιά, ζηλεύουνε τους γλάρους και θέλουν να τους ξεπεράσουν τραγουδώντας. Ο ιδρώτας σου, δίνει μια πρόσθετη αξία, στο τζιν και στο μακό μπλουζάκι, που φοράς. Καμπάνες ηχούν κάπου μακριά – θα πρέπει να ναι μέρα γιορτινή. Ο χειμώνας που μας πέρασε, θα πρέπει να λογίζεται σαν Άγιος – αφού τότε σε γνώρισα. Κάθεσαι στο παγκάκι· δεν μιλάς. Με κοιτάζεις και βλέπω στην ματιά σου μια ανάγκη κατανόησης, να ψάχνει τρόπο να εκφραστεί. Στο στήθος σου ριζώνει, μεγάλο το παράπονο: θες να μιλήσεις για ρομαντισμό, μα ντρέπεσαι. Μικρή σου άρεσε να έχεις γύρω σου μικρά ζωάκια· όταν σου είπαν πως μεγάλωσες κι έπρεπε να τ’ αποχωριστείς, έκλαψες βουβά, για να μην δώσεις στόχο ανανδρίας. Σκύβω επάνω σου και σε ρωτώ: «τι έχεις;» «Τα πάντα», μου απαντάς· σε αγκαλιάζω. Φεύγουμε από το παγκάκι· είμαι πάντοτε δίπλα σου και σου μιλώ για ένα κόσμο νέο. Η κόρνα ενός καραβιού, ακούγεται απ’ το λιμάνι – είναι η ώρα, του δρομολογίου του προς τα νησιά· η ώρα εξιλέωσης των ταξιδιωτών του αύριο. Βγαίνουμε από το πάρκο. Κοιτάζεις την θάλασσα. Κοιτάζω εσένα. Θέλω μόνο εσένα να κοιτάζω. Ο αέρας δυναμώνει· το ίδιο και τα κύματα. Ανοίγεις τρυφερά το στόμα σου. Στα χείλη σου, βρίσκουν αναπαμό, δυο τρεις σταγόνες αρμυρές. Σκέφτεσαι· δεν λες αυτό, που θες να πεις. Πλανόδιοι μικροπωλητές, ψάχνουνε γύρω μας, για πελατεία. Γυρίζεις και μου λες: «δεν θέλω ο χρόνος να κυλήσει». «Ούτε κι εγώ», σου απαντώ. Είμαστε μαζί, επάνω μας δεν κουβαλάμε τίποτα κι είμαστε ωραίοι. Απ’ ένα κοντινό περίπτερο, σου αγοράζω μια κορδέλα, από αυτές, που δένουν τα μαλλιά. «Σήμερα όμως μην τα δέσεις, θέλω να είναι λεύτερα», σου λέω και εσύ χαμογελάς. Είναι σήμερα, η πρώτη η φορά, που ο πραγματικό σου το χαμόγελο το βλέπω. Ρίχνεις στους ώμους τα μαλλιά, ενώ σχεδόν έχει νυχτώσει. Το καράβι ταξιδεύει ήδη, προς τα νησιά. Οι υπερήλικες, μαζεύονται στα σπίτια τους. Οι νέοι, πηγαίνουν προς την θάλασσα. Ανασαίνω, μες απ’ τα χρώματα της μοναξιάς. Ανασαίνεις μέσα από κρυφές επιθυμίες. Οι δρόμοι μας χωρίζουν. Το όνειρο τελειώνει. Ο χρόνος τρέχει…

AΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΓΡΑΜΜΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ