ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

      Κάποτε πρέπει να βρω ένα τρόπο· απλό, μοναχικό, για να τιμήσω, όπως δεν τιμήθηκε ποτέ και πουθενά η νύχτα. Κι όλα πιστεύω πως θα ξεκινήσουν, σαν θα χαθεί το φως από την πόλη. Χωρίς την ύπαρξη φωτός, οι οπτικές γωνίες των ανθρώπων, αλλάζουνε δραματικά. Συγκεντρώνομαι σε ότι μπορώ και βλέπω μες από το ρηχό παράθυρό μου: λίγο πολυκατοικία, λίγο ουρανό, ένα αστέρι. Όλη η άλλη μου ζωή, είναι ένα δωμάτιο· το φοβάμαι το δωμάτιο· το έχω ανάγκη το δωμάτιο. Θέλω να ομιλώ σαν το δωμάτιο· είμαι ολόκληρος ένα δωμάτιο· μα είμαι δειλός· με είμαι ένα τίποτα, ανάμεσα στις ατελείωτες αγέλες των ανθρώπων, που είναι πια τόσο σημαντικό, ώστε εκείνοι μοναχά μπορούν να έχουν γνώση για τα πάντα· όπως ιεροεξεταστές· όπως θεοί. Ανάμεσα στου δωματίου το τραπέζι και στο κάδρο του παππού, που έφυγε δολοφονημένος, αιωρούνται: μία απόφαση μεγάλη, ένας τόπος υγρός, μια ιστορία και ένα αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα, όπου δεν θέλω να το ξέρω· μα που θέλω να το αλλάζω ή πιο καλά να το διαμορφώνω· κάτι που δεν μπορώ όμως να κάνω, γιατί είμαι ουσιαστικά απών· θέλω να είμαι απών, γιατί η παρουσία μου μες τα φαντάσματα των πιο αιώνιων βαρβάρων, σαφώς και βλάπτει σοβαρά· εκείνα, μα κι εμένα, μιας και μου αφαιρεί το σπουδαιότερο δικαίωμα, που αγωνίστηκα τόσο πολύ να αποκτήσω. Ακριβώς! Αυτό το δικαίωμα εννοώ: να είμαι ένα μοναχό, άδειο δωμάτιο· ένα δωμάτιο, που ξέρει να αμύνεται και ξέρει να κρατάει ανοικτό μέσα στη νύχτα, ένα παράθυρο μικρό, μα ουσιαστικό.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ