ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

      Είναι απογεύματα σαν και ετούτο, όπου αποτελούνε ένα άλλοθι, γι’ αυτά τα λίγα πράγματα, που μπόρεσα να γράψω, πάνω σε ένα άδειο από γραφή χαρτί. Θυμάσαι το βλέμμα μου, σαν ήμαστε μέσα σε κείνο το εκκλησάκι; Δεν θυμάσαι· γιατί δεν μπόρεσες ποτέ να καταλάβεις, ότι εγώ κοιτούσα την ψυχή σου- είναι μια ικανότητα, που έχω επιπλέον. Ύστερα θυμάσαι; Θυμάσαι το φεγγάρι, που καθρεφτίζονταν στα ήρεμα νερά της λίμνης; Είχε και ψύχρα. Πάντοτε έχει ψύχρα, όταν δεν βρίσκει το φεγγάρι μιαν αρχή, για να μιλήσει στους ανθρώπους. Έξω, βλέπω τον άδειο δρόμο  μίας ακόμη Κυριακής, που φεύγει. Τον παρατηρώ με προσοχή: ξέθωρο, λακκουβιασμένο, πραγματικά απελπισμένο, ν’ αναζητά με αγωνία, αυτοκινήτων λάστιχα, για να τριφτούν απάνω του και να του γίνουν σύντροφοι, συνοδοιπόροι, στις στιγμές, όπου εκείνος κάτι ψάχνει. Είναι η αναζήτηση, κάτι το αναγκαίο, το πολλαπλό, το συνεχές, σε θέλει να υπάρχεις. Όμως σήμερα βλέπω τριγύρω μου το παρελθόν να εκδικείται· το τώρα να ζητά λίγη  μαγεία και μικρότερες μερίδες από πόνο, σ’ αυτά, που απ’ το μέλλον έρχονται, που προσπερνούν, που κρύβουν.

AΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ : ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΣΟ ΒΕΡΓΙΝΗΣ