ΠΕΝΤΕ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙΑ

ΠΕΝΤΕ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙΑ

Δοκιμασία πρώτη: η αμφισβήτηση...

Δοκιμασία σταθερή, επαναλαμβανόμενη, πιστή,

Ως αν το ανοιξιάτικο χορτάρι.

Είναι τιμή να βλέπεις πράγματα

Πισ' από μύρια άλλα.

Είναι τιμή να σου μιλούν

Οι όμορφες γυναίκες...

Ξέρεις... Το ξέρεις...

Μην κρύβεσαι...

Χιόνια υπάρχουνε ακόμα στα βουνα

Κι ας έχει φύγει ο Φλεβάρης.

Χρώμα καφέ, χρώμα ροζ...

Χρώματα που μιλούν,

Που τραγουδούν, που κλαίνε.

Αυτό σημαίνει γνώση...

Κι όποιος την βρίσκει προχωρά

Κι όποιος την έχει ειν' ο νικητής

Κι όποιος την χάνει φεύγει...

Δοκιμασία δεύτερη: αποδοχή του τέλους...

Ξέρω... Ξέρεις... Ή,

Ίσως δεν ξέρουμε κι οι δυο

Της ματαιότητας οι χρόνοι

πού μας βγάζουν.

Πού και γιατί;

Προσπάθειες αιτιολόγησης θεσμών

Που αργο - σβήνουν.

Κι εντέλει, τι είναι βεβαιότητα;

Υπάρχει, άραγε, η Ατλαντίδα η χαμένη;

Κι εμείς; Πόσες προσπάθειες

θε να καταναλώσουμε ακόμα;

Μάθε να λες: "δεν ξέρω"...

Μάθε να βρίσκεις τους σοφούς

και να μιλάς μαζί τους.

Είναι απλό: περιμένεις...

Και ύστερα χτυπάς με φλογερό σπαθί

Τον δράκο με τα δεκατρία τα κεφάλια.

Βλέπεις; Βλέπεις αυτό που βλέπεις;

Βλέπεις σκιές διάφορες,

Βλέπεις και συννεφιές και ακεφιές

Για αποστρατευμένους.

Βλέπεις τον ήλιο σαν αχλύ

Κι ακούς να κελαηδούν

Πέντε σπουργίτια

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ