ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ

      Η αύρα μιας στιγμής, γίνεται θέληση για συναναστροφή, με την τέχνη ενός δόγματος, που κυριάρχησε επί των ιδεολογιών της εποχής. Έπειτα γίνεται παράγοντας μίας αφαίρεσης, προσπαθώντας να γονιμοποιήσει κάτι νέο: ένα ποτό, ένα λουλούδι, ένα κάδρο, ένα πουλί. Πίσω από το κάρβουνο, πίσω απ’ το κενό, ο χώρος χάνει τις γωνίες, που τον κάνουνε να ειν’ ανθρώπινος· και στρογγυλεύει συνεχώς σαν ένα σύμπαν, προσπαθώντας να κυκλώσει τον Θεό. Έξω απ’ τις πόρτες των σπιτιών, όλα αποκτούν πρόσωπα άγρια και κυνηγάνε τις ιδέες κάποιων και τους μιλούν με λέξεις, που χουν φτιαχτεί από σίδηρο, εντός ενός χυτηρίου χάρτινου. Υπάρχει κάποιος συσχετισμός στα πράγματα, όταν κανείς γνωρίζει τι ζητά  και είναι τούτο δω, μια διαφορετική φιλοσοφία χαρακτηρισμού των αξιών. Πίσω από τις πόρτες όμως υπάρχουνε και άνθρωποι και κάμποσα «πιστεύω», όπου δεν θέλουνε επ ουδενί να αποχωριστούν· κι έτσι παράγονται οι ερημίτες. Πίσω από τις πόρτες ή εμπρός, το όριο ειν’ το πουθενά.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ: ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ